De laatste dag
Na een krappe 6 uurtjes slaap werd ik wakker in mijn oude slaapkamer. Ik klom over Anne heen om de woonkamer binnen te gaan. Daar zat je alweer in de stoel bij het raam.
“Ja hoor Pappie daar zit je weer” zei ik, er kon nog een klein lachje vanaf. Je had weer weinig kunnen slapen door alle drukte in je lichaam. Je lichaam zat vol vocht, de lucht bracht te weinig zuurstof, de pijn kon niet meer verlicht worden, je had alles uit je lichaam geperst.
Vandaag wilde je toch echt starten met de palliatieve sedatie. Wij hoeven elkaar niks te zeggen we begrijpen elkaar, maar het regelen van de dood voor je vader EN goede vriend is toch andere koek.
Gelukkig heb ik gisteren nog tegen je aan kunnen huilen.
“Ik ga je zo verschrikkelijk missen pa”
“Ik jou ook, maar dat weet ik dan zelf niet meer”
Lekker droog, maar het is wat het is.
Aan de ene kant wil ik je verder lijden besparen, maar aan de andere kant wil ik nog geen afscheid nemen. Gelukkig konden we nog gedeeltes van de dag met je praten, omdat we de pijnbestrijding hadden aangepast was je de laatste dagen geen zombie meer.
In de afgelopen paar dagen heb je nog een paar keer gezegd dat ik voor ma moest zorgen. Je zei er altijd bij, “maar ik weet dat je dit doet”. Dat vertrouwen kan alleen een ouder aan een kind geven. Ja het is een grote verantwoordelijkheid, maar jij weet dat ik het toch wel aan pak en ik weet dat ik sowieso niet anders kan. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Na al het geregel zijn wij nog de hele dag bij je geweest. Eigenlijk wilde je al eerder dood, maar als je wist dat je vanavond om 19:12 zelf zou overlijden, had je hiervoor gekozen.
Een uur voordat het leven uit le stroomde had je nog de legendarische woorden voor ons 3en over.
“Jullie moeten wél oud worden”
Ik zal hier alles, maar dan ook alles aan doen, we hebben maar 1 leven, zorg dat het telt.
We hebben naast je gelegen, je hand vastgehouden
We hebben je ondersteuning gegeven, omdat je toch nog naar de kamer wilde.
We hebben je gemasseerd en over je rug geaaid
We hebben je laatste uren vol liefde doorgebracht
We waren erbij toen je je laatste adem uitblies
Je laatste adem
Je wilde toch weer rechtop zitten, het ademen in achteruit leunende houding ging niet meer. Je ademde wel 50x per minuut en je vroeg waar de zuster bleef voor de palliatieve sedatie.
Ik zag je lippen blauw aanlopen, maar toch wilde je nog even zitten.
Anne en ma zaten voor je op de 2 stoelen, ik zat achter je op het tweede bed om je te ondersteunen bij het zitten.
Toen gebeurde het onvermijdelijke, Anne en ma schrokken je ogen gingen achteruit en je ging achterover in mijn armen en draaide je hoofd naar me toe.
Daar zag ik het de blik des doods, het leven was uit je gestroomd, het vocht was tot aan je longen en hart gekomen, je bloed kon niet meer goed bij je hart komen om het zuurstof door te pompen, de kanker heeft je gezonde cellen verdreven totdat er geen ruimte meer was, mijn vader met ijzeren discipline, mijn grootste fan was niet meer.
Ik zei: “Het is al gebeurd”
De paniek die volgde heb je gelukkig niet meer meegemaakt, je lichaam maakte nog bewegingen, het hapte nog naar adem zoals een vis op het droge.
Ik bleef je aankijken en vasthouden terwijl ik de zuster belde, ik dacht dat je nog leefde en leed, ik dacht dat ik je een morfine injectie geven om je de laatste klap te geven, maar je was gelukkig al weg.
Na een aantal minuten stopte je met bewegen en ging je hoofd achteruit, je ogen zijn de hele tijd open geweest met die lege blik, ik heb mijn ogen nooit afgewend, ik blijf bij je tot het einde hoe zwaar het ook is.
Toen je lichaam helemaal uitgeraasd was, was het tijd om je neer te leggen. Ik liet je rustig naar achter over de 2 bedden vallen, een laatste traan vanuit je linker oog viel op het matras.
Uiteindelijk heb ik je met de later arriverende zuster recht gelegd op 1 bed, dit kon de zuster niet alleen. Dit was het laatste wat ik voor je kon doen, zonder mijn blik af te wenden hebben we je recht kunnen leggen op 1 bed. Toen je daar eindelijk recht lag, vroeg de zuster toestemming om je ogen dicht te doen, ik zei “doe maar”. Je lege blik was nu achter je oogleden verscholen en ik kon door met regelen, om je het afscheid te geven die je verdiend.
Het heeft zo moeten zijn, je had mij vast toen ik werd geboren en ik had jou vast toen je dood ging. Ik had het niet anders gewild, Ja het was heel erg intens, Ja ik heb erg veel last van het beeld toen je voor de eerste keer met de lege blik naar mij toe draaide.
Uiteindelijk was dit je laatste les aan mij, je liet zien dat de dood niet bestaat, maar dat het leven uit je gaat, het licht gaat uit, de energie stroomt weg, wat overblijft is slechts een omhulsel van wat jou was. Dat noemen we dood, maar de dood is eigenlijk niks, letterlijk NULL.
Het was een zware tijd, maar je blinde vertrouwen in je zoon en goede vriend aangaande je gezondheid, dat is een blijk van pure vertrouwen en liefde.
Na de eerste maanden heb ik eindelijk tijd om stil te staan, ik mis je pa, er is letterlijk een stukje in mijn hart dat niet meer gevuld kan worden. Zo voelt dat, je laatste blik achtervolgt me, maar ik doe er alles aan om die uiteindelijk op de achtergrond te laten vervagen.
Of ik het allemaal goed heb gedaan? die vraag stel ik me vaak, maar ik weet dat jij die vraag met Ja zou beantwoorden.
Ik ben echter mijn eigen grootste criticaster, ik heb je niet kunnen redden, maar ik heb echt alles gedaan wat in mijn vermogen lag, het resultaat is kut, maar ik mag mezelf niks kwalijk nemen. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar het is nodig om verder te kunnen in dit leven.
Je zei zelf “ Jullie moeten wel oud worden” dat kan maar op 1 manier
Op mijn manier